بیوگرافی لودویکو اناودی پیانیست ایتالیا

بیوگرافی لودویکو اناودی پیانیست ایتالیا

در این پست مارمارا سرویس بیوگرافی لودویکو اناودی پیانیست ایتالیا یکی مخاخر موسیقی ایتالیا را خواهیم داشت.

لودویکو اناودی (Ludovico Einaudi)، پیانیست و آهنگساز، در ۲۳ نوامبر ۱۹۵۵ در تورین متولد شد. شاید مادرش که، یک پیانیست آماتور بود، اولین کسی بود که او را با موسیقی آشنا کرد و زمینه را برای حرفه‌ درخشان او فراهم نمود. او تحصیل موسیقی را در کنسرواتوار تورین آغاز کرد و زیر نظر آزیو کورگی از کنسرواتوار میلان فارغ‌التحصیل شد و سپس نزد لوچیانو بریو، دستیار او، و نزد کارل هاینز اشتوکهاوزن به تحصیل پرداخت.

در سال ۱۹۸۲، استعدادهای او باعث شد بورسیه‌ای برای جشنواره موسیقی تنگلوود برایش به ارمغان آید، جایی که برای اولین بار با مینیمالیسم آمریکایی آشنا شد. او چند سال بعد را صرف آهنگسازی برای باله، سینما و تئاتر کرد، از جمله «Sul filo d’Orfeo» (1984)، «Time out» (1988)، «The Wild Man» (1991) و «Salgari» (1995)، و همچنین قطعات متعددی برای ارکستر و گروه، که در لا اسکالا میلان، پاریس ایرکام و مرکز لینکلن در نیویورک اجرا شدند.

ساخت آلبوم اتاق ها (Stanze) و اولین آلبوم تک‌نوازی او

با آلبوم «Stanze» (1992)، مجموعه‌ای از شانزده قطعه برای نوازنده چنگ، سیسیلیا چایلی، او «سفری به سوی ضروریات، تلاش برای دستیابی به حداکثر شدت بیان با استفاده از حداقل ضروریات» را آغاز کرد. اما با «Le Onde» [امواج] (۱۹۹۶)، اولین آلبوم تک‌نوازی او، که از رمان ویرجینیا وولف الهام گرفته شده بود، واقعاً توجه دنیای پیانو را به خود جلب کرد و با انتشار بعدی خود، «Eden Roc» (۱۹۹۹)، که در آن با یک کوئینتت زهی و استاد دودوک، دژاوان گاسپاریان، نواخت، و «I giorni» (۲۰۰۱)، مجموعه‌ای از تصنیف‌ها برای پیانو که از سفری به مالی الهام گرفته شده بود، بر این توجه افزود. او دو سال بعد به دعوت جشنواره au Desert به آفریقا بازگشت. آلبوم جدیدش، «Diario Mali»، با استاد کورا، بالاکه سیسوکو، از این تجربه شکوفا شد.

ساخت موسیقی متن فیلم ها و سریال های معروف

موسیقی متن فیلم «دکتر ژیواگو» که او در سال ۲۰۰۲ برای بازسازی آن نوشت، در جشنواره فیلم نیویورک برنده جایزه شد و اعتبار روزافزون موسیقی متن فیلم‌های او را تأیید کرد: «نه از این دنیا» (۲۰۰۰)، «نور چشمان من» (۲۰۰۱)، «جنایت عجیب» (۲۰۰۴)، «اینجا انگلستان است»، فیلم (۲۰۰۴) و سریال تلویزیونی (۲۰۱۰)، «تسخیرناپذیران» (۲۰۱۱)، «سامبا» (۲۰۱۴)، «پیشگوی آب» (۲۰۱۵) و «قتل سوم» (۲۰۱۷). او شروع به اجرا در مکان‌های مهم‌تر کرد.

کنسرت‌های زنده در لا اسکالا میلان، که روی دیسک نیز ضبط شده بودند. و همچنین کنسرت‌های ویژه در هانگار بیکوکا و رویال آلبرت هال، تاجگذاری بیان هنری کامل را رقم زدند. در آلبوم استودیویی بعدی‌اش، «Una mattina»، که در سال ۲۰۰۴ منتشر شد. موسیقی اینائودی متمرکزتر و درون‌نگرتر می‌شود، در حالی که در آلبوم بعدی‌اش، «Divenire»، با تکیه بر سونوریته‌های ارکستر فیلارمونیک سلطنتی لیورپول، گسترش می‌یابد.

هر دو آلبوم که پیش از این در صدر جدول‌های موسیقی کلاسیک قرار داشتند، برای اولین بار به جدول‌های موسیقی پاپ نیز راه یافتند. او تنها نوازنده کلاسیک بود که در اولین جشنواره iTunes اجرا داشت. در طول تور جهانی طولانی که پس از آن برگزار شد، او هرگز از نوشتن موسیقی جدید دست نکشید.

همکاری با رابرت و رونالد لیپوک

در سال ۲۰۰۹، او «Cloudland» را با رابرت و رونالد لیپوک و «Nightbook»، اثری شبانه و درون‌نگر که «پیانو را مانند سایه‌ای در هر جهتی منعکس می‌کند» منتشر کرد. اوج اجرای تور اروپایی و آمریکایی او بار دیگر در رویال آلبرت هال بود که به صورت زنده ضبط و به صورت دو سی‌دی و دی‌وی‌دی منتشر شد.

او به مدت دو تابستان متوالی رهبری ارکستر دلا نوته دلا تارانت را بر عهده داشت و با رهبری موسیقایی رؤیایی خود، ردپایی از خود در موسیقی سنتی «سرزمین سیاه رتیل» به جا گذاشت.

ضبط آلبوم در یک صومعه

در سال ۲۰۱۳، او آلبوم در یک گذر زمان (In a time lapse) را منتشر کرد. که تأملی بر زمان بود و در یک صومعه ضبط شد. و «به عنوان یک سوئیت یا فصل‌هایی از یک رمان واحد» در نظر گرفته شده بود. که در آن پیانوی او با سازهای زهی، کوبه‌ای و قطعات الکترونیکی همراه بود. تور جهانی پس از آن شامل اجراهای قابل توجه بسیاری بود. مانند کنسرت‌هایی در خانه اپرای سیدنی و به ویژه در آرنا ورونا، و همچنین اجرای تحسین‌شده «پیانو آفریقا» برای شش پیانو و شش بالافون و ماریمبا که جشنواره پیانو سیتی میلان را در سال ۲۰۱۴ افتتاح کرد.

آلبوم «عناصر» که در سال ۲۰۱۵ منتشر شد، «از میل به شروع دوباره، دنبال کردن مسیرهای متفاوت» سرچشمه گرفت. این آلبوم که طی سه ماه در استودیوی خانگی‌اش در حومه لانگه، «در حالی که بهار در حال وزیدن بود» ضبط شد، به «نقشه‌ای از افکار و احساسات، نقاط، خطوط، اشکال و قطعاتی از یک جریان درونی مداوم از طریق اسطوره، اقلیدس، جدول تناوبی و نوشته‌های کاندینسکی» تبدیل شد. در طول سه سال بعدی، تور «عناصر» هم در عرصه‌های برتر پاپ جهان و هم در مشهورترین سالن‌های کنسرت کلاسیک به فروش رفت.

اجرا در اقیانوس منجمد شمالی

در سال ۲۰۱۶، او «مرثیه‌ای برای قطب شمال» خود را که به سفارش گرین‌پیس ساخته شده بود. بر روی یک سکوی شناور در میان یخ‌های اقیانوس منجمد شمالی اجرا کرد. در همان سال، اولین اجرای «Dieci Notti» در تئاتر دال ورمه در میلان برگزار شد. که به یک سری کنسرت سالانه با رویدادهای ویژه تبدیل شد. تا «چیزی را به شهری که چیزهای زیادی به من داده است، بازگردانم».

«هفت روز پیاده‌روی» که از دل پیاده‌روی‌های طولانی زمستانی در کوهستان بیرون آمده، پروژه‌ای بلندپروازانه و رؤیایی متشکل از هفت آلبوم است. که ماهانه از مارس تا اکتبر ۲۰۱۹ منتشر می‌شود و نمایانگر تنوع زیادی در یک مسیر خیالی است. «دنبال کردن فرآیند خلاقانه‌ی پرپیچ‌وخم مانند یک هزارتو، در میان فرم‌هایی که از سرما برهنه شده‌اند، با نوعی ضرورت شدید». همزمان با انتشار آلبوم‌های ریتمیک، او تور کنسرت‌های بزرگ آمریکایی و اروپایی خود را از سر گرفت. از جمله هفت اجرای متوالی که تمام بلیت‌هایشان در باربیکن لندن فروخته شد.

همچنین در سال ۲۰۱۹، او موسیقی اصلی «مری گفت آنچه را که گفت» درباره‌ی زندگی و عذاب‌های مری استوارت، به کارگردانی باب ویلسون، با بازی ایزابل هوپر و تهیه‌کنندگی تئاتر شهر پاریس را نوشت. او همچنین از سوی تئاتر ماسیمو در پالرمو برای آهنگسازی اپرای «سفر زمستانی» با لیبرتوی اصلی اثر کولم تویبین و کارگردانی روبرتو آندو مأمور شد: سفری در زمستان متروک اروپای امروز. هر دو اثر، بلوغ و عمق آهنگساز را در تئاتر موزیکال تأیید کردند.

ساخت موسیقی متن فیلم های پرافتخار

اجراها و تورهای جهانی به دلیل همه‌گیری متوقف شدند. اما برخی از موسیقی‌های او از «پیاده‌روی هفت روزه» و «عناصر» به طور مستقل در دو فیلم پرافتخار فصل به نمایش درآمدند. «سرزمین کوچ‌نشینان» ساخته کلوئی ژائو (شش جایزه اسکار، دو جایزه گلدن گلوب و شیر طلایی ونیز) و «پدر» ساخته فلوریان زلر. بخش عمده‌ای از آثار موسیقی او برای پرده بزرگ و کوچک سینما در یک آلبوم دوتایی با عنوان «سینما» گردآوری شده است. که در ژوئن ۲۰۲۱ منتشر شد، و پیش از آن دو مجموعه دیگر نیز در طول قرنطینه ضبط و در سال ۲۰۲۰ منتشر شدند. «۱۲ آهنگ از خانه»، که با پیانو در خانه نواخته شده است. و «اینائودی کشف نشده»، مجموعه‌ای از آهنگ‌ها، خاطرات، شگفتی‌ها و کشف‌های مجدد کمتر شناخته شده که توسط آهنگساز انتخاب شده‌اند.

در تابستان ۲۰۲۱، اینائودی موسیقی خود را به طبیعت بازگرداند، در مجموعه‌ای از یازده کنسرت که در مناظر نفس‌گیر پارک‌های ملی. ذخایر طبیعی، نهرها، دره‌ها، دریاچه‌ها و مراتع کوهستانی بکر غوطه‌ور بودند. و فقط با پای پیاده، در سپیده دم، غروب و زیر آسمان پرستاره قابل دسترسی بودند. دعوتی برای ادغام تجربه موسیقی با چشم‌انداز طبیعی.

اما این تجربه زمان معلق در طول قرنطینه، «با دنیای بیرون ساکت و خاموش»، بود که منجر به آلبوم جدید تک‌نوازی پیانو شد. که در سال ۲۰۲۲ با عنوان «زیر آب» منتشر شد، «استعاره‌ای برای سیالیت بدون دخالت خارجی». رویکردی تازه‌تر و بی‌واسطه‌تر به موسیقی، در جریان احساسات، در یک گفتگوی صمیمی، رو در رو، با پیانو».

در این پست با بیوگرافی لودویکو اناودی پیانیست ایتالیا به صورت کامل آشنا شدیم.

منبع: سایت لودویکو اناودی